Έτος 1650
Στο εν λόγω έγγραφο, το
οποίο αναφέρεται σε μία αγοραπωλησία του έτους 1650,
συναντούμε για πρώτη φορά την τουρκική ονομασία της Γούνιτσας (Doganzi Bogazi
- Ντογαντζί Μπογαζί), και μαθαίνουμε
ότι στη Γούνιτσα υπήρχε και ένας πύργος.
Η πωλούμενη
ιδιοκτησία είναι αφιερωμένη σε ένα μουσουλμανικό τέμενος ή ευαγές ίδρυμα (βακούφι), το
οποίο αποτελούνταν από έναν πύργο με τρία γεωργικά παραπήγματα και αυλή με
οπωροφόρα και άλλα δέντρα. Η ιδιοκτησία αυτή συνόρευε με κτήματα της
οθωμανικής οικογένειας του Αλί Τσελεμπή, που υπήρξε και ο αγοραστής,
καθώς και με κτήματα του Κυριάκου Κεφαλά και του Πολύμερου. Αμέσως παρακάτω
παραθέτουμε την μετάφραση του πωλητηρίου εγγράφου, όπως αυτό δημοσιεύτηκε από
τον Γ. Σαλακίδη.
Το κείμενο είναι από τη σελίδα 116 του βιβλίου του Γ. Σαλακίδη.
Κάτω οι πύργοι του Δαμασίου το 1858. Παρόμοιος ήταν και ο
πύργος της Γούνιτσας ο αναφερόμενος στο ανωτέρω έγγραφο.
Έτος 1651
Στο δεύτερο έγγραφο, το οποίο επίσης
είναι πωλητήριο, ο ζιμμής (υπόδουλος έλληνας γεωργός) Κώστας Δήμου πουλάει στον γιο
του Θανάση ένα ισόγειο σπίτι με χαγιάτι, στην αυλή του οποίου υπήρχε μία
αποθήκη (κελάρι). Γύρω από το σπίτι αυτό υπήρχαν ιδιοκτησίες των κατοίκων του χωριού Κώστα
Δήμου, Θανάσης Κώστα, Γιώργου Στάμου, Νίκου Ξένου και Γιάννη Μίχου. Το
σχετικό έγγραφο, όπως δημοσιεύτηκε στο βιβλίο του Γ. Σαλακίδη έχει ως εξής:
Το κείμενο είναι από τη σελίδα 164 του βιβλίου του Γ. Σαλακίδη
Έτος 1651
Το ίδιο έτος (1651) ο Γιωργίτσης Τσενάκος,
δηλώνει στον συγχωριανό του Τριαντάφυλλο Δημήτρη, ότι για την πώληση του
αλωνιού στον αποθανόντα πατέρα του, είχε λάβει την αξία του και ως εκ τούτου δεν
έχει καμία απαίτηση. Το σχετικό έγγραφο, όπως δημοσιεύτηκε στο βιβλίο του Γ.
Σαλακίδη έχει ως εξής:
Το κείμενο είναι από τη σελίδα 171 του βιβλίου του Γ. Σαλακίδη
Έτος 1651
Αρκετά ονόματα κατοίκων της
Γούνιτσας αναφέρονται στο παρακάτω έγγραφο:
Παπα-Δημουλάς, Παπα-Μανώλης, Νικόλας Βράνος Παναγιώτης Θανάση, Γιωργάκης
Κυρίτση, Μίχος Κιρίτσι, Παπά-Χριστόφορος, Χρίστος Κυριάκος, Αλέξης Περικλή,
Γιάννης Μίχου.
Το κείμενο είναι από τη σελίδα 171 του βιβλίου του Γ. Σαλακίδη
Έτος 1651
Ο πληστηριασμός ενός στρέμματος
αμπελιού από την Γιωργάνα Βαρσάμη, στον οποίο πλειοδότησε ο Δήμος του Στάμου,
είναι το αντικείμενο του παρακάτω εγγράφου. Το αμπέλι αυτό, συνόρευε με τα αμπέλια
των: Δημήτρη Στάμου, Παναγιώτη Θανάση, Μίχο Ράντο και με δημόσιο δρόμο.
Το κείμενο είναι από τη σελίδα 191 του βιβλίου του Γ. Σαλακίδη
Έτος 1651
Οι δυσβάστακτοι φόροι εξαιτίας της
πανούκλας είναι το κύριο θέμα του παρακάτω εγγράφου. Πως όμως σχετίζεται η
πανούκλα με τους φόρους;
Τον Απρίλιο καθορίζονταν κατόπιν
απογραφής ο κεφαλικός φόρος (φόρος κατά κεφαλή, χαράτσι) και μετά το
καλοκαίρι γινόταν η είσπραξη των φόρων των καταγεγραμμένων ζιμμήδων. Ο φόρος
αυτός ήταν για όλους τους μη Μουσουλμάνους υπηκόους της οθωμανικής
αυτοκρατορίας. Αν, όμως, στο διάστημα αυτό κάποιος πέθαινε ή έφευγε κρυφά
από το χωριό, ήταν υποχρεωμένοι οι υπόλοιποι ζιμμήδες να πληρώσουν τους
φόρους αυτών που πέθαναν ή μετοίκησαν. Αυτό συνεχιζόταν και τον επόμενο
χρόνο και μέχρι να γίνει νέα απογραφή των φορολογουμένων. Αυτός ήταν
και ο λόγος που η πανούκλα αποδεκατίζοντας τους κατοίκους του χωριού,
φόρτωνε τους υπόλοιπους με φόρους με αποτέλεσμα να γίνονται στο τέλος
δυσβάστακτοι. Γι αυτόν τον λόγο και οι γεωργοί: παππα-Δημουλάς του Γιάννη,
παππα-Μανώλης του Στάμου, Γιωργάνος του Κυρίτση, Χρίστος του Φόρου, Μίχος
του Κυρίτση, Παναγιώτης του Θανάση, παππα-Γιάννης του παππα-Γιώργου και
Γιώργος του Μανώλη καθώς και οι υπόλοιποι κάτοικοι του χωριού όρισαν τον
Νικόλα Βράνο αντιπρόσωπό τους, να πάει στην περιφρούρητη Ιστανμπουλ
(Κωνσταντινούπολη) και να ζητήσει νέα απογραφή των φορολογουμένων της
Γούνιτσας, ώστε να μην αναγκάζονται να πληρώνουν τους φόρους αυτών που
πέθαναν ή μετοίκησαν.
Το κείμενο είναι από τη σελίδα 224-225 του βιβλίου του Γ. Σαλακίδη
Έτος 1652
Εδώ έχουμε ένα
περιστατικό, το οποίο αποκαλύπτει τη σκληρότητα του οθωμανικού δικαίου,
σύμφωνα με το οποίο διατάσσεται να κοπεί το δεξί χέρι από τον καρπό και το
αριστερό πόδι από τον ταρσό, του Μανώλη Γιώργου, του Θύμιου Στάθη και των 15
συντρόφων τους, οι οποίοι λήστεψαν και κακοποίησαν τον Νικόλα Βράνο. Ο
Νικόλας Βράνος, σύμφωνα και με την αξία των κλοπιμαίων, ήταν ένας αρκετά
πλούσιος κάτοικος της Γούνιτσας και τον συναντήσαμε και στο προηγούμενο
έγγραφο, σαν απεσταλμένο του χωριού στην Κωνσταντινούπολη, για να
διαπραγματευτεί με την Υψηλή Πύλη τους δυσβάστακτους, για τους Γουνιτσιώτες,
φόρους.
Το κείμενο είναι από τη σελίδα 348 του βιβλίου του Γ. Σαλακίδη
Έτος 1652
Οι κάτοικοι της Γούνιτσας, Νικόλας της Ουράνως,
Γιωργάκης του Κυρίτση, Παναγιώτης του Θανάση και οι υπόλοιποι ζιμμήδες
κερδίζουν μία δικαστική διαμάχη με τον Τούρκο φοροεισπράκτορα, ο οποίος είχε
την απαίτηση να του πληρώσουν τους φόρους των προβάτων, ενώ οι συγκεκριμένοι
φόροι, όπως αποδείχθηκε και στο δικαστήριο, ήταν για τους Μουσουλμάνους της
περιοχής και όχι για τους χριστιανούς. Οι φόροι ήταν διαφορετικοί και
μεγαλύτεροι για τους χριστιανούς, από τους φόρους των μουσουλμάνων.
Το κείμενο είναι από τη σελίδα 356-357 του βιβλίου του Γ. Σαλακίδη
Έτος 1652
Μία συμφωνία μεταξύ του Μίχου του
Ντανίλη από τη Γούνιτσα και του Φωκά του Κυργιάννη από τον Τύρναβο, κατέληξε
στο δικαστήριο, για να έχουμε άλλη μία μαρτυρία για τον τρόπο της
οικονομικής συνεργασίας των ανθρώπων εκείνης της εποχής.
Το κείμενο είναι από τη σελίδα 384-385 του βιβλίου του Γ. Σαλακίδη
Έτος 1663
Στις 28 Μαρτίου του 1663, την
εποχή της επιζωοτίας, αναφέρεται η Γούνιτσα σε ένα τουρκικό κατάστιχο να
συμμετέχει με 150 πρόβατα. Ο μεγάλος αριθμός των προβάτων, σε σχέση με τα
υπόλοιπα χωριά, μας δείχνει ότι η κτηνοτροφία ήταν από τις κύριες ασχολίες
των κατοίκων του χωριού.
Το κείμενο είναι από τη σελίδα 284 του βιβλίου του Κ. Καμπουρίδη
Έτος 1667
Στις 25 Μαΐου
1667 την εποχή του Τουρκοβενετικού πολέμου στο νησί της Κρήτης,
για την τροφοδοσία του τουρκικού στρατού, διατάχθηκε να αγοραστούν από την
περιοχή της Λάρισας 25.000 οκάδες βούτυρο και η Γούνιτσα (Ντογαντζί Μπογαζί)
πούλησε 180 οκάδες, ποσότητα αρκετά μεγαλύτερη από τα περισσότερα χωριά τα
οποία αναφέρονται στον κατάστιχο, επιβεβαιώνοντας ότι η κτηνοτροφία ήταν από
τις κύριες ασχολίες των κατοίκων. Στο ίδιο έγγραφο
αναφέρεται και η γειτονική Ραχούλα (Τουρσουνλάρ) με 25 οκάδες.
Το κείμενο είναι από τη σελίδα 389 του βιβλίου του Κ. Καμπουρίδη
Έτος 1677
Μετά τον Τύρναβο
(Tirnova) και τη Λάρισα (Yenisehir),
εμφανίζεται στον παρακάτω πίνακα η Γούνιτσα (Doganzi
Bogazi) να έχει 27 φορολογούμενες εστίες
(νοικοκυριά). Σύμφωνα δε, με τους υπολογισμούς του συγγραφέα
ο πληθυσμός της,
το έτος 1677 ανερχόταν περίπου σε 420 άτομα.
Σημ.: Το ανωτέρω
κείμενο είναι από τη σελίδα 191 του βιβλίου του Κ. Καμπουρίδη
ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ
ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
|