ΓΟΥΝΙΤΣΑ-ΑΜΥΓΔΑΛΕΑ-ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΤΗΣ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΚΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

O Γουνιτσιώτης πιλότος Χρήστος Πάρης Χαρίτος

 

Ο Χρήστος είναι ένας μοναδικός πιλότος, παλικάρι της Γούνιτσας, ο οποίος σήμερα 8 Νοεμβρίου 2023 γιορτή της αεροπορίας, με το F16-Ζεύς "χόρευε" στον ουρανό της Λάρισας! Τον θαυμάσαμε με κομμένη ανάσα και ρίγη συγκινήσεως. Εισήχθη στη Σχολή Ικάρων το 2006. Το 2012, τοποθετήθηκε στην 115ΠΜ/ΜΕΑΕ σε αεροσκάφη F-16 Block52+. Από το 2013 υπηρετεί στην 340 Μοίρα. Έχει, μέχρι σήμερα, περισσότερες από 1600 ώρες πτήσης, από τις οποίες οι 1200 είναι σε αεροσκάφη F-16. Πριν λίγες μέρες, στις 28 Οκτωβρίου συμμετέχοντας στην παρέλαση της Θεσσαλονίκης μετά από εντυπωσιακούς ελιγμούς έστειλε και το μήνυμα σε όλους τους Έλληνες για την εθνική εορτή. Αναδημοσιεύουμε από την ιστοσελίδα voria.gr : «Μια από τις πιο εντυπωσιακές στιγμές της μεγάλης στρατιωτικής παρέλασης της 28ης Οκτωβρίου που διεξάγεται στη Θεσσαλονίκη αναμφίβολα αποτελεί η διέλευση του μαχητικού αεροσκάφους της Ομάδας Αεροπορικών Επιδείξεων Μεμονωμένου Αεροσκάφους F-16 «ΖΕΥΣ». Οι απαιτητικοί και παράλληλα εντυπωσιακοί ελιγμοί, το πέταγμα σε χαμηλό ύψος πάνω από τη θάλασσα και την στεριά και ο εκκωφαντικός ήχος του μαχητικού F-16 Block52+ καθηλώνουν κάθε χρόνο τους Θεσσαλονικείς. Το μήνυμα δε του πιλότου μέσα από το πιλοτήριο προκαλεί ρίγη συγκίνησης και εθνικής υπερηφάνειας. Φέτος στο cockpit του F-16 θα βρίσκεται ο Ιπτάμενος επίδειξης της Ομάδας Αεροπορικών Επιδείξεων Μεμονωμένου Αεροσκάφους σμηναγός (Ι) Χρήστος Πάρις Χαρίτος».

 


 

Η Γούνιτσα σε Ιστορικό Συνέδριο

 

Για πρώτη φορά έγινε ανακοίνωση της Γούνιτσας σε ιστορικό συνέδριο. Συγκεκριμένα η προϊσταμένη της Εφορίας Αρχαιοτήτων Νομού Λάρισας, κ. Σταυρούλα Σδρόλια, μίλησε το Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2016 στο 9ο Συνέδριο Λαρισαϊκών Σπουδών με θέμα «Οι εκκλησίες της Γούνιτσας». Το Συνέδριο διοργάνωσε ο Όμιλος Φίλων της Θεσσαλικής Ιστορίας, η Περιφέρεια Θεσσαλίας και ο Δήμος Λαρισαίων. Η κ. Σταυρούλα Σδρόλια επισκέφτηκε πρόσφατα το χωριό μας, με συνεργάτες της, μελέτησε και αξιολόγησε τους παλιούς ναούς και τα συμπεράσματά της ανακοίνωσε στο συνέδριο.

Το πρόγραμμα του 9ου Συνεδρίου Λαρισαϊκών Σπουδών σε pdf

 

 


 

Το πρώτο λεωφορείο, η θρυλική "Φαλκονέρα"

 

Ο Γιώργος Καούνας με τη γυναίκα του Βάγια, τα παιδιά του Αχιλλέα και Μπάμπη, και την ανιψιά του Ευαγγελία.


     Περίπου το 1962, ήρθε στο χωριό μας το πρώτο λεωφορείο, η θρυλική "Φαλκονέρα", όπως ονομάστηκε από του Γουνιτσιώτες. Το λεωφορείο αυτό έγραψε ιστορία για 5-6 χρόνια, μέχρι που άρχισαν τα κανονικά δρομολόγια από το ΚΤΕΛ. Ήταν ιδιοκτησία του Ιωάννη Ιωαννίδη και για ένα διάστημα οδηγός ήταν ο διάσημος, στο χωριό, Μίμης. Τα περισσότερα, όμως, χρόνια οδηγός του ήταν ο Γιώργος Καούνας, η οικογένεια του οποίου μας παραχώρησε την μοναδική αυτή φωτογραφία και την ευχαριστούμε. Οι μεγαλύτεροι έχουν πολλές ενδιαφέρουσες ιστορίες να διηγηθούν και παρακαλούνται όσοι έχουν ακούσει ή μπορούν να τις πληροφορηθούν να τις αναρτήσουν απ' ευθείας στο σχετικό θέμα που είναι δημοσιευμένο στο facebook ή να μας τις στείλουν για να εμπλουτίσουμε το παρόν κείμενο.

Ο σταθμός του λεωφορείου στη Λάρισα, ήταν στην οδό Μανωλάκη, στη διασταύρωση με την οδό Ηφαίστου, μπροστά από το καφενείο του Ζιώγα το οποίο ήταν τοπος συγκέντρωσης για τους Γουνιτσιώτες. Εκεί συγκέντρωναν τα ψώνια τους λίγα-λίγα και κατά το μεσημεράκι επιβιβάζονταν για το χωριό. Στο καφενείο αυτό εκτός από καφέ, αναψυκτικά και τσίπουρο μπορούσε κάποιος να απολαύσει και ένα κανταΐφι κορυφαίας τεχνικής, σπεσιαλιτέ του καταστήματος. Δίπλα από το καφενείο ήταν το εστιατόριο «Η Πίνδος». Κάθε χωριό είχε και ένα στέκι, ένα σημείο αναφοράς, όπου ο καθένας έβρισκε αυτόν που επιθυμούσε.

Τα μεσημέρια της Τετάρτης, όταν το λεωφορείο επέστρεφε στο χωριό με επιβάτες γεμάτους ψώνια από το περίφημο «παζάρι της Τετάρτης», το βλέπαμε να ανηφορίζει σιγά-σιγά τον χωματόδρομο προς την πλατεία, αγκομαχώντας από το βάρος. Το εσωτερικό του ήταν ασφυκτικά γεμάτο, με πολλούς επιβάτες όρθιους και τα ψώνια μέχρι οροφής. Επειδή δε ο εσωτερικός χώρος δεν επαρκούσε τοποθετούνταν πολλά πράγματα εξωτερικά πάνω στην οροφή, στην ειδικά διαμορφωμένη σχάρα όπως φαίνεται και στη φωτογραφία. Και έβλεπες πάνω στη σχάρα τρουβάδες, καλάθια, τα πράσα να προεξέχουν απ' τα καλάθια, δισάκια, μπουριά (σωλήνες) για τις σόμπες, τσάντες ή βαλίτσες από κανέναν ταξιδιώτη, ενώ οι μικροί, για τους οποίους ο ερχομός του λεωφορείου ήταν ένα πολύ σημαντικό και χαρούμενο γεγονός, φώναζαν "έρχεται το λεφορείο, έρχεται το λεφορείο" και έτρεχαν από πίσω χωρίς να τους ενοχλούν οι σκόνες του, για να δουν και να ενημερωθούν ποιος έβγαινε απ΄ αυτό, αλλά και έχοντας την αγωνία για τα καλά που έφερνε από την πόλη, αν τύχαινε και ήταν ανάμεσα στους επιβάτες και ο πατέρας τους: μήλα, φιρίκια, πορτοκάλια, κάστανα, καρύδια, σύκα, σταφίδες, ξυλοκέρατα (χαρούπια) η γλυκιά λιχουδιά των μικρών, ενώ μάταια περίμεναν μήπως δουν και κανένα παιχνιδάκι. Όμως παιχνίδια έβλεπαν, κυρίως, στο ετήσιο παζάρι του Σεπτεμβρίου.

Η "Φαλκονέρα" εκτός από ανθρώπους μετέφερε και ζώα για το παζάρι προς πώληση ή για τα σφαγεία! Οπότε μπορούμε λίγο να φαντασθούμε τι είχε να αντιμετωπίσει ο οδηγός, όταν μερικοί Γουνιτσιώτες το τραβούσαν στα άκρα και ήθελαν να ανεβάσουν στο λεωφορείο ακόμα και μοσχαρούλια. Ήρωας! Ελπίζουμε ότι σύντομα θα έχουμε υλικό για να δημοσιεύσουμε συγκεκριμένες ιστορίες. Παράκληση για συμμετοχή των επισκεπτών της ιστοσελίδας.

Εδώ, αξίζει να αναφέρουμε τον τρόπο με τον οποίο γινόταν η μετακίνηση των Γουνιτσιωτών προς τη Λάρισα πριν βγουν τα αυτοκίνητα. Οι νεώτεροι θα πάρουν μία ιδέα από αυτά που λέει ο γέρος Σταμουλάκης Γραμμένος και τα οποία αφηγήθηκε σε ηλικία 82 ετών, τον Δεκέμβριο του 1982:

 ...«Πηγαίναμε στο παζάρι, στη Λάρισα, αγοράζαμε φιρίκια, χαβούτσια (καρότα), ξυλοκέρατα (χαρούπια), κοκοτσέλια... Απ' αυτά φέρναμε στα παιδιά και τα ξεγελούσαμε. Έξω από το χωριό, βγαίναν οι πιτσιρίκοι και καρτερούσαν το γυρισμό μας από τη Λάρισα. Κι ήταν η χαρά τους να τους ανεβάζουμε στο γομάρι. Κατεβαίναμε εμείς και τους ανεβάζαμε στο σαμάρι μέχρι το σπίτι.

-Ο δικός μου ο μπαμπάς, έρχεται; ρωτούσαν.

-Πάει, δεν έρχεται, τους έλεγε ο μπάρμπα-Αντρέας. Παντρεύτηκε στη Λάρισα.

Τον κοιτούσαν οι τσιόρδες με απορία!

-Με το γάιδαρο πηγαίνατε στη Λάρισα;

-Αμ, με το γάιδαρο βέβαια! Τότε γάιδαρος ίσον κούρσα. Αγοράζαμε καμιά οκά λάδι -δεκαπέντε μέρες πορεύαμε μ' αυτό- πετρέλαιο, σαπούνι, τίποτα φαγώσιμο. Κινούσαμε το πρωί, γυρίζαμε βράδυ. Κι αν είχε ρίξει και καμιά βροχή, να δεις χαμπάρια. Δρόμοι δεν υπήρχαν. Γέμιζε ο τόπος λάσπες. Βούλιαζαν, γλιστρούσαν τα γαϊδούρια μέσα στο σκοτάδι, έπεφτες κάτω και σ' ερχόταν η δουλειά κουτί»...

 

 


 

Τρεις Γουνιτσιώτες αθλητές με πανελλήνιες διακρίσεις

 

     1) Μαρίνος Ευαγγελούλης, πρωταθλητής Ελλάδας στην Πυγμαχία Εφήβων. Αθλητής του Σωματείου Βαρέων Αθλημάτων Λάρισας.

     2) Σίμος Μορβατίδης, κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο το 1994 και το χάλκινο μετάλλιο το 1993, στους Πανελλήνιους Αγώνες Πυγμαχίας.

3) Ανέστης Παπαδόπουλος. κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο στους Πανελλήνιους Αγώνες Πάλης.

 

Τις φωτογραφίες μας παραχώρησε ευγενικά ο κ. Γιώργος Στουκογεώργος, μέλος της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής

και περιέχονται στο βιβλίο του "Τα βαρέα αθλήματα όπως τα έζησα".

 

 

 

     1) Μαρίνος Ευαγγελούλης, πρωταθλητής Ελλάδας στην Πυγμαχία Εφήβων. Αθλητής του Σωματείου Βαρέων Αθλημάτων Λάρισας.

 

 

 

     2) Σίμος Μορβατίδης, κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο το 1994 και το χάλκινο μετάλλιο το 1993, στους Πανελλήνιους Αγώνες Πυγμαχίας.

 

 

 

 

3) Ανέστης Παπαδόπουλος. κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο στους Πανελλήνιους Αγώνες Πάλης.

 

 

  


 

Η ΠΥΡΠΟΛΗΣΗ ΤΗΣ ΓΟΥΝΙΤΣΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ

70 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΤΡΑΓΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ (26 ΙΟΥΛΙΟΥ 1944 - 26 ΙΟΥΛΙΟΥ 2014)

Αναρτήθηκε: Σάββατο 26.7.2014

 

Παρόμοιες εικόνες εκτυλίχθηκαν εκείνη την ημέρα στη Γούνιτσα.

 

Στις 26 Ιουλίου 1944 οι Γερμανοί έκαψαν την Γούνιτσα και σκότωσαν έναν γέροντα, ο οποίος βρέθηκε αργότερα στο σπίτι του νεκρός με σημάδια ενός μαρτυρικού θανάτου. Ήταν τέτοιο το μένος των Γερμανών με το οποίο κατέστρεφαν το χωριό, ώστε εκτός από τον μοναδικό εναπομείναντα κάτοικο, σκότωσαν και όλα τα ζώα τα οποία δεν πρόλαβαν ή δεν μπόρεσαν να τα πάρουν μαζί τους φεύγοντας οι χωριανοί μας. Οι αχρείοι, κοντά στο στόμα των σκοτωμένων ζώων τοποθέτησαν ένα πιάτο με τροφή για να έχουνε να τρώνε!!!

Επιστρέφοντας οι Γουνιτσιώτες, μετά από μερικές μέρες, στο χωριό, αντίκρισαν το αποτρόπαιο θέαμα του βασανισμένου και νεκρού γέροντα, το ολοσχερώς κατεστραμμένο χωριό και την θηριωδία των θανατωμένων ζώων, εκτός, βέβαια, των προβάτων τα οποία είχαν πάρει μαζί τους οι Γερμανοί. Σώθηκαν μόνο δύο οικίες και ο νερόμυλος, επειδή μάλλον τα μηχανήματά του ήταν γερμανικά.

Το χρονικό:

Το πρωί της 26ης Ιουλίου 1944, ένας Γερμανός στρατιώτης μιας μονάδας, η οποία έδρευε στην περιοχή των Πλατανουλίων, ήρθε να μαζέψει τρόφιμα: αβγά, κοτόπουλα και ό,τι άλλο μπορούσε να πάρει μαζί του, από τους κατοίκους της Γούνιτσας. Όμως, κάποιοι θεώρησαν σωστό να τον συλλάβουν και να τον οδηγήσουν στη διοίκηση του βουνού, η οποία έδρευε στη Μονή της Τσούμας (στην ευρύτερη περιοχή του Δαμασίου), προς ανάκριση, όπου, όπως λέγεται, αφέθηκε αργότερα ελεύθερος. Επειδή αργούσε να επιστρέψει στη βάση του, ήρθαν Γερμανοί συνάδελφοί του προς αναζήτησή του και από την απέναντι πλευρά του ποταμού φώναζαν όπως αφηγούνται οι παλαιότεροι:
«Αντόν, Αντόν! Αντώνη τον έλεγαν και ήταν ο μάγειρας της στρατιωτικής μονάδας τους. Πρώτα τον αναζήτησαν στον προσφυγικό συνοικισμό και εκεί τους είπαν ότι τον συνέλαβαν στο πάνω χωριό. Αφού τον αναζήτησαν μάταια στο πάνω χωριό, αποχώρησαν για να ενημερώσουν τη διοίκησή τους. Οι χωριανοί μας κατάλαβαν τι επρόκειτο να συμβεί και εγκατέλειψαν όλοι το χωριό, εκτός από έναν γέροντα ο οποίος έμεινε, είτε επειδή ήταν ανήμπορος, είτε επειδή θεώρησε ότι, λόγω της ηλικίας του, δεν είχαν κάποιο λόγο να του κάνουν κακό!

Ένας γέρος Γουνιτσιώτης μας αφηγείται:

«Στις 26 Ιουλίου του 1944 οι Γερμανοί μας έκαψαν το χωριό.

-Γιατί έγινε αυτό;

-Επειδή 3-4 άτομα από τους οποίους οι 2 δεν ήταν από το χωριό μας, έπιασαν ένα Γερμανό που είχε έρθει, για να μαζέψει αβγά και κοτόπουλα. Ήρθε μετά ένα γερμανικό απόσπασμα, τον έψαξαν εδώ κι εκεί και δεν τον βρήκαν. Πήγαν στο κάτω χωριό και τους είπαν ότι τον έπιασαν στο πάνω χωριό. Το μετέφεραν αυτό στη διοίκησή τους και αυτή έδωσε εντολή να κάψουν το χωριό. Ξαναήρθαν και τα σμπαράλιασαν όλα. Τα έκαψαν! Εμείς καταλάβαμε ότι θα γινόταν κάτι τέτοιο, ίσως και κάποιοι να το πληροφορήθηκαν. Έτσι όλοι οι χωριανοί προλάβαμε και φύγαμε. Άλλος πήγε στη Ραχούλα, άλλος στο Δαμάσι, άλλος στο Τζουρμακλί (Αγίους Αναργύρους). Όπου είχαν κανένα συγγενή, πήγαιναν και τρύπωναν.

-Πότε ξαναγυρίσατε;

-Μετά από ένα ενάμισι μήνα. Γυρίσαμε και δεν βρήκαμε τίποτα όρθιο, εκτός από δύο σπίτια …Δύστυχα χρόνια! Κατοχή και πείνα! Πέθανε κόσμος τότε...».

Η δημοσίευση αυτή γίνεται, διότι υπάρχουν κάποια γεγονότα τα οποία πρέπει να τα γνωρίζουμε. Να θυμηθούμε και να διδαχθούμε. Όχι, βέβαια, να αναζωπυρώσουμε το μίσος μεταξύ των λαών, αλλά και να μη λησμονήσουμε την ιστορία. Η φιλία των λαών δεν πρέπει να στηρίζεται στη λήθη, αλλά στην αναγνώριση των λαθών και των βιαιοτήτων, για να μην παριστάνουν τους πολιτισμένους οι απόγονοι των ειδεχθών εγκληματιών και μας υβρίζουν ανερυθρίαστα.


 

 


 

 Η "ΤΟΥΡΚΙΚΗ" ΓΕΦΥΡΑ ΤΗΣ ΓΟΥΝΙΤΣΑΣ

 

 

     Στις 5 Οκτωβρίου 1912 η Ελλάδα κήρυξε τον πόλεμο στην Τουρκία, για την απελευθέρωση των υπόλοιπων περιοχών της χώρας, οι οποίες παρέμειναν ακόμη υπό τον οθωμανικό ζυγό.

Το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας ΕΜΠΡΟΣ, στο οποίο δημοσιεύεται και μία φωτογραφία της τουρκικής γέφυρας της Γούνιτσας, την 5 Οκτωβρίου 1912.

 

Η φωτογραφία της γέφυρας στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας ΕΜΠΡΟΣ, την 5η Οκτωβρίου 1912.

 

 

     Στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας "ΕΜΠΡΟΣ", το οποίο αναφέρεται στα γεγονότα της πρώτης ημέρας του πολέμου, δημοσιεύεται μία φωτογραφία της τουρκικής γέφυρας της Γούνιτσας με τον τίτλο: «Η γέφυρα της Γουνίτσης επί του Πηνειού, την οποίαν απεπειράθησαν προχθές να καταστρέψουν οι Τούρκοι φεύγοντες εκ των συνόρων». Η Θεσσαλία, εκτός από τις περιοχές της Ελασσόνας και της Δεσκάτης, είχε ελευθερωθεί το 1881, οπότε απελευθερώθηκε  και  το χωριό μας. Με τη  χάραξη των συνόρων  του 1881, η μεθοριακή γραμμή περνούσε βορείως του Πηνειού, αλλά υπήρχαν για τους Τούρκους 4 αμφισβητούμενα σημεία: Κριτήρι, Νεζερός (Καλλιπεύκη), Γούνιτσα και Καραλή Δερβένι (Κάτω Αιγάνη). Σχετικά με τη Γούνιτσα, φαίνεται ότι οι Τούρκοι επεδίωκαν την κατοχή εδάφους νοτίως του Πηνειού. Μετά την ήττα της Ελλάδας στον ατυχή πόλεμο του 1897, οι Τούρκοι απέσπασαν τα αμφισβητούμενα αυτά σημεία, μεταξύ των οποίων και αυτό της Γούνιτσας (η χρωματισμένη περιοχή στον χάρτη). Έτσι πέτυχαν τον στόχο τους, ο οποίος ήταν η απόκτηση πρόσβασης στην νότια πλευρά του Πηνειού. Αμέσως, μετά τη χάραξη των συνόρων, κατασκεύασαν την εν λόγω γέφυρα, η οποία έκτοτε ονομάζεται τουρκική, διότι κατασκευάστηκε από τους Τούρκους σε "τουρκικό" έδαφος. Η κατασκευή της άρχισε το 1901 και τελείωσε το 1906. (βλέπε: κατασκευή της γέφυρας και παράδοση γέφυρας). Μετά την μερική τροποποίηση της ελληνοτουρκικής μεθορίου το 1897, η Γούνιτσα, ως παραμεθόριος, απέκτησε στρατηγική σημασία. Τότε κατασκευάστηκαν και τα κοντινά στο χωριό μας φυλάκια: α) η ονομαζόμενη Καζάρμα πάνω στο βουνό Πάτωμα (τουρκικό), β) ο μεθοριακός σταθμός Λούτζια (ελληνικός), ο οποίος πήρε το όνομά του από την κοντινή ομώνυμη πηγή και γ) οι υπόγειες στρατιωτικές εγκαταστάσεις στο ύψωμα (πρόχωμα) Βασιλιάς (ελληνικό). Ευχαριστούμε τον συλλέκτη Αθανάσιο Μπετχαβέ, για την παραχώρηση ενός φωτοαντιγράφου του δημοσιεύματος της εφημερίδας Εμπρός (5 Οκτωβρίου 1912). 1912).

Χάρτης με την μεθοριακή γραμμή του 1881 και του 1897

 

Το τουρκικό φυλάκιο στο Πάτωμα

Ο ελληνικός μεθοριακός σταθμός Λούτζια

 

 

Η είσοδος των ελληνικών υπόγειων στρατιωτικών εγκαταστάσεων στο ύψωμα (πρόχωμα) Βασιλιάς

 

 


 

 ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΗΣ ΓΟΥΝΙΤΣΑΣ

Σάββατο 31 Μαρτίου 2013

         Στις 30 Δεκεμβρίου 1883, δύο χρόνια μετά την απελευθέρωση της Γούνιτσας από τον οθωμανικό ζυγό,  εκδόθηκε μία υπουργική απόφαση με την οποία ιδρύθηκε το Δημοτικό Σχολείο μας, όπως και σε άλλα χωριά της Θεσσαλίας. Η απόφαση δημοσιεύτηκε στο υπ' αριθμ. 540/31.12.1883 Φ.Ε.Κ. Το σχολικό διδακτήριο χτίσθηκε στη θέση που βρίσκεται σήμερα το κοινοτικό κατάστημα, στη βόρεια πλευρά του οικοπέδου. Όταν το έτος 1926 εγκαταστάθηκαν οι Πρόσφυγες σε αρκετή απόσταση από τον παλιό οικισμό, οι μικροί μαθητές του προσφυγικού οικισμού είχαν να αντιμετωπίσουν ένα μεγάλο καθημερινό πρόβλημα, το οποίο γινόταν βασανιστικό κατά τους χειμερινούς μήνες. Έτσι, θεωρήθηκε σκόπιμο να ανεγερθεί ένα νέο διδακτήριο μεταξύ των δύο οικισμών, ώστε να είναι προσιτή η πρόσβαση και των παιδιών του προσφυγικού οικισμού. Το νέο διδακτήριο έγινε πραγματικότητα και άρχισε τη λειτουργία του το σχολικό έτος 1940-1941, ενώ διακόπηκε σχεδόν αμέσως η λειτουργία του λόγω της έναρξης του ελληνο-ιταλικού πολέμου. Ο πόλεμος καθόρισε την τύχη του παλιού διδακτηρίου καθώς και το σύνολο, σχεδόν, των κτισμάτων του χωριού, τα οποία, στις 26 Ιουλίου 1944 πυρπολήθηκαν από τον γερμανικό στρατό κατοχής, εξ αιτίας της αιχμαλωσίας ενός Γερμανού στρατιώτη. Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1960 φοιτούσαν στο σχολείο γύρω στους 120 μαθητές. Έκτοτε, λόγω τις αστυφιλίας πολλές οικογένειες εγκατέλειψαν το χωριό, με αποτέλεσμα ο αριθμός των μαθητών να μειώνεται συνεχώς και το σχολικό έτος 2012-2013 διέκοψε τη λειτουργία του. Ευχαριστούμε τον συλλέκτη Αθανάσιο Μπετχαβέ, για την παραχώρηση των εγγράφων.

 

 

Ο Ζήσης Μαλάκος, ο οποίος φοίτησε όλες τις τάξεις του Δημοτικού στο παλιό διδακτήριο,

μας υποδεικνύει τη θέση του.

 

Σχέδιο του σχολείου, σύμφωνα με τις υποδείξεις του Ζήση Μαλάκου και του Δημητρίου Γραμμένου, ο οποίος φοίτησε 4 τάξεις στο παλιό διδακτήριο

 

Αεροφωτογραφία του χωριού με σημειωμένη τη θέση του παλιού διδακτηρίου.

 

 


 

Α.Ε. ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΑΜΥΓΔΑΛΕΑΣ

18 Οκτωβρίου 2012

 

Όρθιοι: Γιώργος Μποζογλανίδης, Βασίλειος Χοντής, Απόστολος Κεντερλίδης, Γιώργος Χαρίτος, Ιορδάνης Μακρίδης, Γιάννης Κυρτσόγλου, Χρήστος Τεκέδης, Γιάννης Μακρίδης (πρόεδρος ΑΕΠ), Συμεών Μουρβατίδης, Αντώνης Μποζογλανίδης, Αντώνης Μακρίδης. Καθιστοί: Δημήτριος Μακρίδης, Θεοδόσιος Μακρίδης, Ανδρέας Αρζουμανίδης (πιθανό έτος λήψης της φωτογραφίας το 1962).

 

Απόστολος Κεντερλίδης και Γιάννης Κυρζόγλου

 

 

Απόστολος Κεντερλίδης

 

(Τις φωτογραφίες μας παραχώρησε ο Απόστολος Κεντερλίδης)

 

 

 


Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2012

Ο σύλλογος προστασίας του περιβάλλοντος "ΔΑΦΝΗ", της Τερψιθέας,

 

με φωτογραφίες, δημοσιεύματα και καταγγελίες

στις αρμόδιες υπηρεσίες της Περιφέρειας, για τις παράνομες αμμοληψίες στον Πηνειό, μεταξύ της Τερψιθέας και της Αμυγδαλέας,

κατάφερε -με τη βοήθεια των Οικολόγων Λάρισας- να τις σταματήσει. 'Επεται συνέχεια για τις παράνομες χωματερές

σε όλο το μήκος του Πηνειού, για την ανεξέλεγκτη κοπή δέντρων στο Ρουμάνι κ.ά.

 

 Για το σύλλογο φίλων Περιβάλλοντος Τερψιθέας "ΔΑΦΝΗ"

Νικόλαος Δεδούσης

Το σχετικό δημοσίευμα της εφημερίδας "Ελευθερία"

ΟΙ ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΛΑΡΙΣΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΗΝΕΙΟ

Με τις παράνομες αμμοληψίες θησαυρίζουν στις πλάτες της δημόσιας περιουσίας

«Την άμεση παύση των ανεξέλεγκτων αμμοληψιών σε όλο το μήκος της κοίτης του Πηνειού, που δεν υπακούουν σε κανένα κανόνα» ζητούν με ανακοίνωσή τους οι Οικολόγοι Πράσινοι της Λάρισας χαρακτηρίζοντας τις αμμοληψίες «πλήγμα στη διαχείριση των υδάτων του Πηνειού και στη δημόσια περιουσία μας».

Αναλυτικότερα οι Οικολόγοι Πράσινοι υποστηρίζουν πως «με τις παράνομες αμμοληψίες ορισμένοι θησαυρίζουν στην πλάτη της δημόσιας περιουσίας. Έχουμε πολλές φορές τονίσει πως οι ανεξέλεγκτες, χωρίς μελέτη και χωρίς διαχειριστικό σχέδιο αμμοληψίες απ' τα ποτάμια καταστρέφουν το οικοσύστημα, νεκρώνουν τη ζωή στο ποτάμι, καταστρέφουν τις παραπήνειες γεωργικές εκτάσεις και απωθούν τον φυσιολάτρη από τις δημόσιες παραποτάμιες εκτάσεις. Στα γραφεία μας φθάνουν καθημερινά καταγγελίες, τις οποίες μεταβιβάζουμε στις αρμόδιες υπηρεσίες, που αφορούν αμμοληψίες στο Πηνειό (περιοχές Αμυγδαλέας, Πλατανουλίων, Μακρυχωρίου κ.α.) αλλά και στον Τιταρήσιο ποταμό. Ζητάμε την άμεση παύση των ανεξέλεγκτων αμμοληψιών σε όλο το μήκος της κοίτης του Πηνειού, που δεν υπακούουν σε κανένα κανόνα και σίγουρα δεν παραπέμπουν σε έδαφος χώρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την ενεργοποίηση προγράμματος τακτικών ελέγχων. H προώθηση της ανακύκλωσης αποβλήτων εκσκαφών, κατεδαφίσεων και οικοδομών μπορεί να προσφέρει μια βιώσιμη λύση για την εξεύρεση πρώτων υλών για έργα μεγάλης ή μικρότερη κλίμακας».

Ο συντονιστής της ΠΚ Λάρισας των Οικολόγων Πράσινων Κωνσταντίνος Κούτσικος τονίζει για το θέμα: «Οι αμμοληψίες και η παράνομη εκμετάλλευση των δημοσίων αγαθών του τόπου μας είναι άλλη μια αφορμή για σκέψη. Οι φυσικοί πόροι, το φυσικό περιβάλλον αποτελεί κεφάλαιο για την πρόοδο του τόπου μας, ιδιαίτερα στην περίοδο οικονομικής κρίσης που περνάμε. Φτάνει να το βλέπουμε αυτό και να πάρουμε όλοι πρωτοβουλίες για την προστασία του. Η δημόσια αυτή περιουσία πρέπει να διατηρηθεί και για τις επόμενες γενεές. Οι Οικολόγοι Πράσινοι πιστεύουμε ότι πρέπει να επαναπροσδιοριστεί η σχέση του πολίτη και του ελληνικού κράτους με το φυσικό περιβάλλον ως δημόσια περιουσία όλων μας και πρέπει να αποδοθεί δικαιοσύνη στη χρήση του και δέσμευση στην υποχρέωσή του κράτους να το προστατεύει. Από την πλευρά μας θα εξακολουθήσουμε με πείσμα να είμαστε αρωγοί σε κάθε ενέργεια προστασίας της δημόσιας περιουσίας μας και πολέμιοι κάθε ενέργειας που θα επιβουλεύεται την προστασία του φυσικού μας πλούτου». (Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Ελευθερία" της Τετάρτης 10 Οκτωβρίου 2012)

 

 


 

Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012

«Φίλοι του αλόγου και της φύσης» επισκέφθηκαν σήμερα το χωριό μας.

 

Οι μικροί, εντυπωσιασμένοι, προσέγγισαν τα τρία υπέροχα άλογα...

 

 ...και με τη βοήθεια των ιππέων...

 

 ...δεν άργησαν να γίνουν φίλοι.

 

     Το άλογο είναι ένας πιστός και πολύτιμος φίλος του ανθρώπου, από την Αρχαιότητα. Ο μύθος των Κενταύρων δείχνει ότι οι Θεσσαλοί εξημέρωσαν πρώτοι το άλογο, γι' αυτό αναδείχθηκαν σε σπουδαίους ιππείς. Το άλογο υπήρξε το κατεξοχήν αγαπημένο ζώο των Θεσσαλών και γι' αυτό το κατέστησαν σύμβολό τους. Στα νομίσματα των περισσότερων πόλεων απεικονίζεται το άλογο σε διάφορες στάσεις. Αξιόλογα είναι τα νομίσματα με τον ιππέα ταυροκαθάπτη, ο οποίος προσπαθεί να ακινητοποιήσει τον ταύρο στην περίφημη γιορτή των Θεσσαλών, Ταυροκαθάψια.

1. Νόμισμα της Λάρισας (4ος αι. π.Χ.) με τον ταυροκαθάπτη να ακινητοποιεί τον ταύρο, ενώ ανεμίζει πίσω του ο πέτασος, στη μία όψη, και στην άλλη το άλογο να καλπάζει.

2. Νόμισμα της Γυρτώνης (340 π.Χ) με τον επώνυμο ήρωα και τον ίππο να βηματίζει ρυθμικά.

3. Νόμισμα του Άτραγα (370-360 π.Χ.) με τη νύμφη Βούρα και ένα όρθιο άλογο

4. Νόμισμα της Φαρσάλου (424-404 π.Χ.) με την κεφαλή της Αθηνάς στη μία όψη και στην άλλη έναν έφιππο φορώντας τον πέτασο.

 

     Στους αγώνες αυτούς, ο ιππέας κυνηγούσε τον ταύρο και στην κατάλληλη στιγμή πηδούσε κάτω και προσπαθούσε με ένα σχοινί που έδενε στο κεφάλι του ζώου, να το ακινητοποιήσει. Το καπέλο του ταυροκαθάπτη στην εικ.1 το οποίο ανεμίζει και του ιππέα στην εικ.4 λέγεται πέτασος και είναι χαρακτηριστικό των Θεσσαλών (λεπτομέρειες για τα Ταυροκαθάψια βλ. στον 62 τόμο του Θεσσαλικού Ημερολογίου σελ.3-16). Το θεσσαλικό ιππικό ήταν διάσημο, όπως διάσημοι ήταν και οι εκτροφείς αλόγων. Αυτό δείχνει και η περίπτωση του Βουκεφάλα, τον οποίον αγόρασε ο βασιλιάς της Μακεδονίας Φίλιππος από θεσσαλικό εκτροφείο, για να το κάνει δώρο στον νεαρό γιό του Αλέξανδρο. Από την ιστορία είναι γνωστή η συμμετοχή του θεσσαλικού ιππικού σε πολλές μάχες.

 

Οι μικροί αποχαιρέτησαν τα υπέροχα άλογα και τους αναβάτες τους, με την ελπίδα ότι θα τους ξαναδούν.

 


ΝΕΑ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ

14 Σεπτεμβρίου 2012

     Νέα αρχαιολογικά ευρήματα -μία μαρμάρινη  στήλη του 2ου περίπου αι. π.Χ. (33Χ42Χ10 εκ.) με απελευθερωτική επιγραφή, ένας πήλινος σφόνδυλο απροσδιόριστης εποχής (διαμέτρου 3 εκ.) και μία πίπα της οθωμανικής εποχής (μήκους 6 εκ.)- ήρθαν στο φώς από τους κατοίκους του χωριού, Σωτήρη Σιούτα, Στάμο Μητράκα και Ηλία Τσιάγκο και παραδόθηκαν στην Αρχαιολογική υπηρεσία της Λάρισας, η οποία εδρεύει στο νέο Διαχρονικό Μουσείο στην περιοχή του Μεζούρλου.

     Τα ευρήματα αυτά και όσα είχαν αποκαλυφθεί μέχρι σήμερα, επιβεβαιώνουν, ότι η κατοίκηση της περιοχής μας είναι συνεχής από την αρχαϊκή εποχή μέχρι σήμερα.

     Απελευθερωτική ονομάζεται η επιγραφή, η οποία περιέχει μία απελευθερωτική πράξη για έναν δούλο...

...«δηλαδή που αναφέρονται στην απελευθέρωση των δούλων από την ιδιωτική ή την κρατική κυριαρχία. Στους Δελφούς υπάρχουν περισσότερες από 800 επιγραφές χαραγμένες στον μεγάλο πολυγωνικό τοίχο που λειτουργούσε ως ανάλημμα του ανδήρου για το ναό του Απόλλωνος. Στη θέση αυτή διασφαλιζόταν η δημοσιότητα της απελευθέρωσης, ενώ πιστευόταν ότι ο απελεύθερος αφιερωνόταν στον θεό. Το τυπικό ήταν συνήθως αρκετά απλό· ο κύριος απελευθέρωνε τον δούλο, συνήθως θέτοντάς του κάποιους όρους, όπως τον όρο της παραμονής, δηλαδή της υποχρέωσης του απελευθερωμένου προσώπου να παραμείνει κοντά στον πρώην κύριό του για όσο χρόνο ο τελευταίος βρίσκεται στη ζωή μέχρι την οριστική του απελευθέρωση, την απόλυσιν. Συνήθως η πράξη τελούνταν υπό την παρουσία ενός ή περισσότερων προσώπων, των μαρτύρων...»

Πηγή: http://www.archaiologia.gr

 

 

 


 

Κώστας Ευαγγελούλης

ο τελευταίος επαγγελματίας ψαράς του χωριού μας

 

     Ένα μικρό αφιέρωμα στον τελευταίο της οικογένειας των ψαράδων και μιας γενιάς για την οποία το ποτάμι, ο Πηνειός, ήταν η ανάσα του χωριού και ένα αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας των κατοίκων του. Έφυγε στις 15 Αυγούστου, πενήντα μέρες (!)  μετά τον αποχαιρετισμό του αδερφού του Βαγγέλη. Ψαράς, βαρκάρης, καλλιτέχνης και φανατικός Ολυμπιακός,  ο τελευταίος επαγγελματίας ψαράς της Γούνιτσας.

 


 

28 Αυγούστου 2012

 ΟΙ ΦΕΤΙΝΟΙ ΕΠΙΤΥΧΟΝΤΕΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΣΧΟΛΕΣ

 

Γαρός Ιωάννης του Ανδρέα και της Αργυρώς, διοίκηση και διαχείριση έργων, Τ.Ε.Ι. Λάρισας.

Καραμούτης Μιχάλης του Γεωργίου και της Βασιλικής, δασοπονίας και διαχείρισης φυσικού περιβάλλοντος, Τ.Ε.Ι. Λαμίας, Καρπενήσι

Μακαριάδης Δημήτριος του Θεοδώρου και της Γεωργίας, φυτικής παραγωγής, Τ.Ε.Ι. Λάρισας.

Μακαριάδης Δημήτριος-Ραφαήλ του Κυριάκου και της Ελένης, διοίκηση επιχειρήσεων, Τ.Ε.Ι. Λάρισας.

Μακρίδης Βλάσιος του Δημητρίου και της Παρασκευής, ηλεκτρολόγων μηχανικών και μηχανικών υπολογιστών, Πανεπιστήμιο Θράκης, Ξάνθη.

Μπουκουβάλας Βασίλειος-Παναγιώτης του Αλεξάνδρου και της Νικολέτας, τεχνολογίας πληροφορικής και τηλεπικοινωνιών, Τ.Ε.Ι. Λάρισας.

Ντιντή Μαριάνθη του Κωνσταντίνου και της Αγγελικής, αξιωματικών νοσηλευτικής (Σ.Α.Ν.), Αθήνα.

Τσαλέρα Μαρία-Ελένη του Κωνσταντίνου και της Βασιλικής, κοινωνιολογία Παντείου, Αθήνα.

Χολέβα Αναστασία του Δημητρίου και της Μαρίας, λογοθεραπείας, Τ.Ε.Ι. Ηπείρου, Ιωάννινα.

 

   *Ευχαριστούμε την Αναστασία Χολέβα για τη συγκέντρωση των στοιχείων.

 


 

26 Ιουνίου 2012

Ο μπαρμπα-Βαγγέλης ο ψαράς

 

 

    Η οικογένεια των παλιών ψαράδων του χωριού μας, σιγά-σιγά, μας αποχαιρετά. Έφυγε σε ηλικία 92 ετών ένας ακόμα εραστής του Πηνειού, ο Ευάγγελος Ευαγγελούλης. Επαγγελματίας ψαράς σ΄ όλη του τη ζωή και καλλιτέχνης, διότι τα δίχτυα και τα πεζόβολα, τα οποία κατασκεύαζε, ήταν αξεπέραστης τεχνικής. «Καθαρός επαγγελματίας ψαράς, ήξερε που γυρίζει το ψάρι» λέει ο Ζήσης Μαλάκος.

 

 

  Ο φακός τον πέτυχε στην επιστροφή από το καθημερινό του δρομολόγιο στον Πηνειό. Καλό σου ταξίδι μπαρμπα-Βαγγέλη!

 

 

ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ