Η ιδιοκτησία (το τσιφλίκι) της Γούνιτσας

   Η Λάρισα στην οθωμανική εποχή, ήταν τόπος συγκέντρωσης στρατευμάτων και έδρα μεγάλων Τούρκων στρατηγών, όπως ο Χουρσίτ πασάς ο οποίος κατείχε και το τσιφλίκι της Γούνιτσας.
   «Όπως είναι γνωστό, ο Χουρσίτ πασάς, μετά την αποτυχία του να υποτάξει τους Σουλιώτες, επέστρεψε στη Λάρισα στις 18.6.1822. Η αποτυχία του αυτή έγινε αιτία να περιπέσει στη δυσμένεια του σουλτάνου και να του αφαιρεθεί η αρχιστρατηγία, την οποία ανέλαβε ο Μαχμούτ πασάς, ο γνωστός Δράμαλης. Ο Δράμαλης ξεκίνησε, στις 27.6.1822, για την Πελοπόννησο με σκόπό να υποτάξει τους επαναστατημένους Έλληνες, ενώ ο Χουρσίτ παρέμεινε στη Λάρισα για να φροντίζει την αποστολή εφοδιοπομπών προς τον Δράμαλη.
Η πανωλεθρία του Δράμαλη στα Δερβενάκια καταράκωσε το κύρος της οθωμανικής αυτοκρατορίας και εξόργησε τον σουλτάνο. Ο Χουρσίτ αντιλαμβανόταν ότι θα τον κατηγορήσουν ως υπαίτιο της ήττας, επειδή δεν συνέδραμε, όσο θα έπρεπε, τον Δράμαλη και ότι η οργή του σουλτάνου θα ξεσπούσε επάνω του, καθώς μάλιστα είχε κατηγορηθεί για την ιδιοποίηση του μεγαλύτερου μέρους των θησαυρών του Αλή πασά Τεπελενλή, μετά την εξόντωση του τελευταίου στις 24.1.1822. Για να προλάβει λοιπόν, την ατίμωσή του, ο Χουρσίτ αυτοκτόνησε στη Λάρισα, πίνοντας δηλητήριο, και κηδεύτηκε πανηγυρικώς, σύμφωνα με τις οδηγίες που είχε δώσει νωρίτερα.
Αναφερόμενος στον τάφο του Χουρσίτ πασά στη Λάρισα, Ο Επ. Φαρμακίδης ‘εγραψε, το 1926, τα εξής: «Ο τάφος του σώζεται εις την αβτιπέραν όχθην του Πηνειού ποταμού, κατά την συνοικίαν Πέρα Μαχαλά, φέρων επιτύμβιον στήλην μετά εγκωμιαστικών υπέρ αυτού στίχων, γεγραμμένων εις τουρκικήν γλώσσαν». Θεσσαλικό Ημερολόγιο, 41 (2002) 119.

   Μετά τον θάνατο του Χουρσίτ, κληρονόμος του τσιφλικιού της Γούνιτσας, έγινε η σύζυγος του Χαριές Χανούμ. Το τσιφλίκι στη συνέχεια:
   – το έτος 1859 μεταβιβάζεται από την Χαριές χανούμ στα δύο παιδιά της Μεχριβέρ και Βελή μπέη. Στο συμβόλαιο αναφέρεται ότι το τσιφλίκι εκτάσεως 24.600 στρεμμάτων «συνίσταται εκ γαιών καλλιεργησήμων και μη, λειβαδίων (βοσκοτόπων), αμπελώνων, όρους, δάσους, οικιών γεωργικών, αχυρώνων, σταύλων, οικιών, μπερεγκετίδων και αποθηκών σπόρου (Δεμίρ-Μπας) σίτου κιλών χιλίων (1000) και κριθής τριακοσίων (300), ομοίων και διαφόρων κινητών ευρισκομένων εν τω χωρίω και επιστασία (κονακίω) παραδοθέντων εις την χρήσην των μισθωτών του κτήματος, μιας οικίας επιστασίας διορόφου, πορθμείθου (περάματος), νταλιανίου, ορνιθώνων, περιστερώνος, μεργιάδων, καλυβών, αλωνίων, αλωνοτόπων, οικιών χρησιμευουσών ως στρατωνίων, κήπων, αμυγδαλεώνος, δένδρων, υδάτων, μαγαζίων, χανίου και υδρομύλου εκ δώδεκα οματίων (πετρών) κειμένου εντός του Πηνειού ποταμού πλην μιας πέτρας αχρήστου ανηκούσης εις το Βακούφιον».
   – Στις 17.6.1883 η Μεχριβέρ αγοράζει και το μερίδιο του αδελφού της και μαζί με τον άνδρα της Γκαλιπ εφένδη Οσμάν γίνονται ιδιοκτήτες της Γούνιτσας.
   – Στις 18.9.1899 η Μεχριβέρ, μετά τον θάνατο του άνδρα της Γκαλιπ εφένδη Οσμάν, μετακομίζει στην Κωνσταντινούπολη και πουλάει το χωριό στον δικηγόρο Ευστάθιο Ιατρίδη, αντί τιμήματος 5.400 χρυσών τουρκικών λιρών, οι οποίες υπολογίσθηκαν για το χαρτόσημο του συμβολαίου σε 200.000 δραχμές